Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΝΟ

Το θέατρο Νο αναπτύχθηκε μαζί με το κιόγκεν και εμφανίστηκε τον 14ο αιώνα. Έχει τις 

ρίζες του στο θρησκευτικό τελετουργικό, αλλά εξελίχθηκε μέσα από αριστοκρατικές και λαϊκές μορφές τέχνης.

Η μορφή που διατηρείται μέχρι σήμερα, δόθηκε στο Νο, κατά την περίοδο Μουρομάτσι (1336-1573), από τον Κανάμι Κιγιοτσούγκου και τον γιο του Ζεάμι Μοτοκίγιο, όταν και χορηγούνταν από τους σογκούν Ασικάγκα. Παραστάσεις συνεχίζονταν κατά τους επόμενους αιώνες, αλλά νέα έργα σταμάτησαν να δημιουργούνται μετά τον 16ο αιώνα. 

Στις αρχές του 17ου αιώνα αποκλείστηκαν για λόγους δημόσιας ηθικής οι γυναίκες ηθοποιοί, από το Νο, αλλά και τοκαμπούκι. Κατά την περίοδο 1868-1912, παρόλο που το Νο έχασε την κρατική χορήγηση, αναγνωριζόταν ως ένα από τα τρία είδη εθνικού θεάτρου της Ιαπωνίας.  

Η λέξη Νo (οι Δυτικές μεταγραφές της, Νo-Νοο-Νοh, είναι διαφορετικοί τρόποι απόδοσης της μακράς συλλαβής) σημαίνει «ικανότητα, ταλέντο, δεξιοσύνη». Αρχικά τη χρησιμοποιούσαν όχι αυτόνομα αλλά σε συσχετισμό με μια άλλη λέξη που εξειδικεύει και προσδιορίζει την έννοια της, π.χ. «ντενγκάκου νο νo», «σαρουγκάκου νο νo», δεξιοτεχνία στα θεατρικά είδη τουντενγκάκου και του σαρουγκάκου αντίστοιχα. Ως επικεφαλής ενός ομίλου σαρουγκάκου έδινε παραστάσεις ο Καν'αμί, περιοδικά και στο Κυότο, όταν προσέλκυσε την προσοχή του σογκούν Ασικάγκα Γιοσιμίτσου και προσκλήθηκε στη στρατιωτική αυλή (1374). Έτσι άνοιξε ο δρόμος, για τον ίδιο και για το γιο και διάδοχό του Ζεαμί, να διαμορφώσουν και να οδηγήσουν στην κορύφωσή του το κλασικό ιαπωνικό δράμα, το γνωστό ως Νo. 

Πηγες: http://www.gr.emb-japan.go.jp/portal/gr/culture/culture15.htm
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF
ΑΝΝΑ ΚΟΛΠΑΚΙΔΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ
ΜΑΡΙΝΑ ΚΡΕΚΑ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΜΠΟΥΡΗ
ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΓΚΑΒΖΙΑ
ΚΙΚΗ ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ